Το πολυτεχνείο ζει!

Η γενιά του 1970 είχε τη δυστυχία αλλά και την ευτυχία να ζήσει μια δικτατορία που σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή της, την κοινωνία μας και την πολιτική πορεία της Ελλάδας. Πολλά έχουν γραφτεί, ακουστεί και προβληθεί για τα χρόνια της χούντας. Όσοι τη βίωσαν φώναξαν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Αλλά πάνω απ’ όλα αγωνίστηκαν γιατί είχαν συνείδηση, αίσθημα και ψυχή. Μερικοί τα είχαν σε τέτοιο βαθμό που θυσίασαν και τη ζωή τους για να παραδειγματιστούν οι επόμενες γενιές.

Το Πολυτεχνείο, αν και ζωντανό και καυτό σαν το αίμα στις φλέβες μας αποτελεί πλέον σύμβολο, ιστορία για τον τόπο μας. Σύμβολο αντίστασης. 

Το Πολυτεχνείο υπήρξε το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα που είχε ήδη ξεκινήσει και εξελισσόταν. Τεράστιο ήταν το κόστος σε θυσίες και ανθρώπινες ζωές γι΄ αυτούς που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία. Οι παράνομες τότε αντιδικτατορικές οργανώσεις είχαν επηρεάσει βαθιά τις συνειδήσεις των πολιτών, ιδιαίτερα της φοιτητικής νεολαίας, που ήταν συνήθως ο πρωτοπόρος των κοινωνικών και πολιτικών δημοκρατικών διεκδικήσεων στον τόπο μας.

Η χούντα έτρεμε τα πανεπιστήμια -ως χώρους, όπου κυοφορούνται, αναπτύσσονται και ανταλλάσσονται οι ιδέες. Γι' αυτό και η βία, η συνεχής αστυνόμευση, ο χαφιεδισμός και η τρομοκρατία αποτέλεσαν την κυρίαρχη κατάσταση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Άραγε έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα σήμερα ο εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ή αποτελεί μόνο μια παραδοσιακή γιορτή που συνοδεύεται πάντα από τα γνωστά επεισόδια στην διαδήλωση των Αθηνών; Νομίζουμε πως ΝΑΙ υπάρχει το μήνυμα και δεν είναι άλλο από αυτό της αδιάκοπης πάλης του ελεύθερου ανθρώπου, του υπεύθυνου πολίτη ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. 

Κάποτε μια χούφτα ανθρώπων φώναξε «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Τι ήθελαν αυτοί οι ονειροπόλοι, οι τρελοί; Δικαίωμα στην εργασία, σωστή παιδεία και αλογόκριτη σκέψη. Φέτος συμπληρώνονται 39 χρόνια από την αξέχαστη έφοδο στον ουρανό και η πρόοδος που σημειώθηκε για τα τρία αυτά ζητήματα δείχνει να μην μας ικανοποιεί.

Τα δικαιώματα που σήμερα απολαμβάνουμε ως πολίτες της δημοκρατίας και ανάμεσά τους και αυτό του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι δεν χαρίστηκαν, αλλά κατακτήθηκαν ύστερα από σκληρούς αγώνες και θυσίες και γι’ αυτό δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Χρέος δικό μας, σήμερα, είναι να δώσουμε έναν άλλο αγώνα εξίσου δύσκολο αν όχι και δυσκολότερο, αυτόν της υπεράσπισής τους.

 Εμάς τι μπορεί να μας βγάλει στους δρόμους; Τι οφείλουμε να διεκδικήσουμε; Γιατί να αγωνιστούμε;

1. Δεν δεχόμαστε να πέσουμε θύματα της ανεργίας. Διεκδικούμε το δικαίωμα να εργαστούμε.
2. Απαιτούμε δικαίωμα στη μόρφωση, όπου κι αν ζούμε, όσοι κι αν είμαστε.
3. Ζητούμε σύγχρονα και φιλόξενα σχολεία.
4. Θέλουμε όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη να είναι ελεύθεροι.
5. Θέλουμε οι άνθρωποι όλων των εθνοτήτων να έχουν ίδιες ευκαιρίες στην κοινωνία μας.
6. Θέλουμε μια κοινωνία με υψηλά ιδανικά και αξίες.
7. Διεκδικούμε το δικαίωμα της έκφρασης χωρίς λογοκρισία.
8. Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια ζωή με ποιότητα.
9. Θέλουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών.
10. Θέλουμε πολιτική για τους πολίτες και όχι για τους πολιτικούς.
11. Διαδηλώνουμε για την ειρήνη στον πλανήτη.
12. Θέλουμε να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας.
13. Μας εξοργίζει ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση των ανθρώπων.
14. Αγωνιούμε για το μέλλον του πλανήτη μας. Προστατέψτε το περιβάλλον.
15. Αντιστεκόμαστε στην αδικία.
16. Ζητούμε αληθινή Δημοκρατία.